‘Irrationele Oververhitting - FOMO - en het Begin van een Instortingscyclus’.. Wees je bewust van de Mogelijkheid [Van een Sterke Dollar naar een Extreem Sterke Dollar]

Hoewel het nog maar enkele dagen geleden is dat de verkiezing van Donald Trump werd bevestigd, heeft het herzien van verschillende zaken die ik al langer in de gaten hield, me aan het denken gezet.

​

De belangrijkste conclusie is dat ik denk dat de tijd die we nog hebben tot de start van de langetermijn cyclus van marktinstorting (ook wel de tweede Grote Depressie genoemd), die ik op mijn blog als 'tijdsverschil' heb aangeduid, aanzienlijk korter is geworden.

​

Wie het subtiele verschil heeft opgepikt, zal wellicht hebben begrepen dat het zelfs mogelijk is dat dit al begin volgend jaar begint. Dit geldt niet alleen voor de al zwakke binnenlandse aandelenmarkt, maar ook voor de onverslaanbare binnenlandse vastgoedmarkt en de Amerikaanse aandelenmarkt.

​

De piek die de Amerikaanse aandelenmarkt vlak voor de bevestiging van de verkiezing van Trump bereikte, beschouw ik niet als een bubbel, maar slechts als een lichte oververhitting. Daarom dacht ik dat de Amerikaanse aandelenmarkt de ‘tijd’ langer zou kunnen volhouden.

Maar de markttrends van de afgelopen drie dagen na de verkiezing van Trump laten zien dat er een wil is om ‘verder te stijgen en een bubbel te creëren’. Dit betekent dat de tijd tot het ‘echte spel’ – de start van de instortingscyclus – bijna om is.

​

Het voelt alsof de Federal Reserve (Fed) het beleid van ‘langdurig hoge rentevoeten (higher for longer)’ na de gebeurtenissen van de afgelopen maanden bijna opgeeft en snel overgaat tot het ‘echte spel’...? Ik dacht dat de activa markt, met name de Amerikaanse aandelenmarkt, niet meteen zou instorten zolang het beleid van langdurig hoge rentevoeten door de Fed werd voortgezet, maar nu lijkt het erop dat de Fed het opgeven is...

​

Als dit gevoel klopt, dan verwacht ik dat er in de komende maand of twee, of misschien zelfs een paar maanden langer, een explosieve kortetermijnhausse zal zijn in de Amerikaanse aandelenmarkt (niet in Korea of Europa) en bepaalde aandelen, een stijging die perfect past bij de term ‘irrationele oververhitting’.

​

Ik denk dat de cryptomarkt, die sinds maart dit jaar rustig is geweest, binnenkort een vergelijkbare trend zal laten zien. Het feit dat kleine cryptocurrencies al sinds zondag onrustig zijn, lijkt me een aanwijzing in die richting.

​

En als dit fenomeen zich voordoet, zullen veel particuliere beleggers, die de Amerikaanse aandelenmarkt volgen, een sterke ‘FOMO’ (fear of missing out) ervaren. Sommigen zullen waarschijnlijk te laat instappen.

Recentelijk lijkt de consensus te zijn dat de Amerikaanse economie een ‘soft landing’ of ‘no landing’ zal meemaken. De nadruk ligt op het feit dat de particuliere consumptie, die het grootste deel van de Amerikaanse economie draagt, solide is, en dat de basis van de inkomstenstroom die deze consumptie ondersteunt – de werkgelegenheid – ook solide is. Is dat wel zo...?

​

In de onderstaande grafiek geven de rode en blauwe lijnen de ontwikkeling van de maandelijkse niet-agrarische werkgelegenheid weer, zoals gepubliceerd door het ministerie van Arbeid. Als we kijken naar de maandelijkse werkgelegenheid van de afgelopen 20 tot 30 jaar, zien we dat wanneer de gemiddelde maandelijkse werkgelegenheid onder de 200.000 komt, een recessie meestal volgt.

​

De onderstaande grafiek laat zien dat dit sinds juli het geval is. Begin augustus, toen de werkgelegenheidscijfers van juli werden gepubliceerd, steeg de bezorgdheid over een recessie plotseling, wat samen met de afwikkeling van yen-carry trades tot een schok op de markt leidde.

​

Sindsdien blijft het cijfer onder de 200.000, maar er worden steeds excuses gegeven, zoals ‘eenmalig effect door orkanen’, ‘stakingen in de haven’ of ‘stakingen bij Boeing’, om dit te verklaren.

​

Maar wat als blijkt dat dit geen eenmalig effect was...? Wat als achteraf blijkt dat de Fed daarom in september een renteverhoging van 50 basispunten heeft doorgevoerd en in november zonder morren unaniem heeft besloten tot een verdere renteverlaging...?

De markt gaat momenteel door het tweede deel van het jaar heen met de toevoeging van ‘This time is different’ (deze keer is het een soft landing) en ‘eenmalig effect door orkanen’ etc.

​

De onderstaande grafiek toont het werkloosheidspercentage en het vierwekelijks voortschrijdend gemiddelde van het aantal aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen (nieuw en lopend) van het ministerie van Arbeid sinds de jaren 70 tot aan de coronapandemie.

​

Uit het verleden blijkt dat het cruciaal is ‘wanneer het werkloosheidspercentage plotseling stijgt’. In het verleden steeg het vaak snel nadat het een beetje was gestegen (zoals de wet van Sham), wat leidde tot een recessie, maar deze keer is het na het dalpunt weliswaar gestegen, maar daarna gestopt.

​

In de onderstaande historische grafieken zien we dat aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen vaak gelijktijdig of zelfs iets eerder dan het werkloosheidspercentage stijgen.

Het laagste werkloosheidspercentage in de periode van de bovenstaande grafiek was ongeveer 4% in 2000.

​

Direct na de coronapandemie daalde het werkloosheidspercentage theoretisch gezien naar nul. In de onderstaande grafiek zien we dat het daalde tot ongeveer 3,4%. In juli van dit jaar bereikte het 4,3%, wat een schok veroorzaakte samen met het probleem van de wet van Sham.

​

Sindsdien lijkt het werkloosheidspercentage rond de 4,2% tot 4,3% te worden gehouden.

Bij de werkloosheidsuitkeringen geven de lopende uitkeringen het aantal mensen weer dat al twee weken of langer een uitkering aanvraagt; dit is meer een ‘cumulatief’ concept dan de nieuwe aanvragen. Van de nieuwe aanvragers blijven degenen die niet snel weer aan het werk gaan langdurig werkloos (en komen dichter bij officiële werkloosheid), en worden ze onderdeel van de lopende aanvragen.

​

Als we de trend in deze grafiek bekijken, zien we dat wanneer het aantal nieuwe aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen plotseling toeneemt, het aantal lopende aanvragen daarna stijgt en dat niveau aanhoudt, en dat het officiële werkloosheidspercentage (aantal werklozen) met enige vertraging toeneemt.

​

De afgelopen maanden zien we een geleidelijke toename van het aantal lopende aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen (blauw).

​

Deze trend suggereert dat als het aantal nieuwe aanvragen voor werkloosheidsuitkeringen (groen) de komende weken sterk toeneemt, de lopende aanvragen en het aantal werklozen waarschijnlijk zullen stijgen.

​

En ik heb het gevoel dat als het werkloosheidspercentage weer boven de 4,3% komt, het niet zal stabiliseren, maar direct zal stijgen.

​

Het is de vraag of de Fed de opeenvolgende renteverlagingen alleen uitvoert op basis van de daling van de PCE-prijsindex (inflatiebenchmark) naar 2%. We moeten dit met scepsis bekijken. (dual mandate)

En vandaag weer een aanzienlijke daling van de Samsung Electronics aandelenkoers... Hieronder de maandelijkse grafiek.

​

Ik heb al eerder laten zien dat de aandelenkoers duidelijk onder de lange-termijntrendlijn is gedoken door de enorme en aanhoudende verkoopdruk van buitenlandse beleggers. De vraag is waarom ze dit doen.

​

Misschien moeten we de marktsituatie aan het einde van het jaar bekijken, maar mijn idee is dat we ‘vanaf nu absoluut niet meer moeten afwachten’ (we moeten niet in de situatie terechtkomen dat we vastzitten en zeggen dat het een langetermijnbelegging is).

​

Want anders kunnen we vast komen te zitten in de lange periode van een neerwaartse trend, dus het is belangrijk om de juiste richtlijnen te stellen en voorzichtig te zijn. Dit geldt ook voor het klakkeloos vasthouden van Amerikaanse leveraged index ETF's in de verwachting van een lange termijn stijging van de Amerikaanse aandelenmarkt.

​

Ik denk dat dit geldt voor Amerikaanse aandelen, Koreaanse aandelen en zelfs onroerend goed in Seoul. Dit is slechts mijn persoonlijke mening over de toekomstige risico's op de markt, dus het is aan u om zelf een beslissing te nemen...