Als de Fed alleen maar sterke economische indicatoren benadrukt in een tijd van polarisatie, kan de volgende recessie dieper worden (2/2)

(Vervolg van deel 1 hieronder)

De Amerikaanse overheid blijft gestaag schulden aantrekken en geld uitgeven om de binnenlandse economie op het oude groeipad te houden, en grijpt slechts halfslachtig in tegen illegale immigratie. Dit lijkt een positief effect te hebben op de werkgelegenheid, ondanks de hoge rente. Het lijkt wel een geforceerde groei, zo lijkt het.

​

Sommige indicatoren laten nog steeds een sterke economie zien, terwijl andere al een vertraging vertonen. Over het algemeen zijn de indicatoren die de Federal Reserve (Fed) als benchmark gebruikt, of die de krantenkoppen halen, zoals het BBP, de particuliere consumptie (PCE) en de niet-agrarische werkgelegenheid (total nonfarm), sterk.

​

Wanneer er langdurig veel geld in omloop is, neemt de ongelijkheid (zoals de geschiedenis van het kapitalisme laat zien) meestal toe. Tegen deze achtergrond zou het feit dat de indicatoren van een oververhitte naar een genormaliseerde economie zijn gegaan, voor sommigen kunnen betekenen dat er al tekenen van recessie zijn.

​

Uit onderstaand artikel van augustus, en uit recente artikelen, blijkt dat al 60% van de Amerikanen een recessie voelt aankomen. Niet 10-20%, maar 60%! Dit betekent dat een deel van de middenklasse en de lagere inkomensgroepen al langer signalen van een slechte economie ontvangen.

Tegenwoordig zien we niet alleen in de VS, maar ook in ons land een vergelijkbare situatie. Vooral onder kleine bedrijven zijn er vaak negatieve signalen te zien.

​

Als zelfs de sterkste economie, die van de VS, dergelijke signalen vertoont, dan is het redelijk om aan te nemen dat de werkelijke situatie in Europa, ons land en andere landen dichter bij een economische vertraging of recessie ligt.

De benchmarkindices die de Fed en de Amerikaanse overheid gebruiken, laten nog steeds een sterke economie zien, en toch horen we opnieuw geluiden van de Fed over het vertragen van de renteverlagingen. De indicatoren suggereren dat er geen haast is.

​

Maar deze ambigue situatie, waarbij de gemiddelde of representatieve indicatoren er goed uitzien, maar de lagere inkomensgroepen al een recessie voelen, en die wordt gepresenteerd als een lange periode van "Goldilocks", kan op lange termijn een averechts effect hebben. Het zou de lagere en middenklasse economisch uitputten.

​

Dit zou later kunnen leiden tot een veel diepere recessie dan normaal, zoals ik al eerder in het onderstaande artikel heb beschreven. De huidige "Goldilocks"-situatie, als die lang aanhoudt, zou de volgende recessie dus wel eens veel dieper kunnen maken.

Goldman Sachs voorspelt onlangs dat de Amerikaanse aandelenmarkt de komende 10 jaar waarschijnlijk niet zal overtreffen wat de opbrengst van staatsleningen of inflatie oplevert. Dit betekent dat ze verwachten dat het rendement van aandelen, rekening houdend met inflatie, de komende 10 jaar negatief zal zijn.

​

Maar als institutionele beleggers deze voorspelling als realistisch beschouwen, zal het jaarlijkse rendement van aandelen dan nog steeds licht positief zijn ten opzichte van de opbrengst van obligaties? Als dat zo is, zouden deze beleggers hun aandelenposities verkleinen en meer obligaties kopen, wat zou leiden tot een lager rendement op aandelen dan verwacht, toch?

Persoonlijk denk ik dat Goldman Sachs een wat mildere voorspelling geeft, rekening houdend met de mogelijkheid van een tweede Grote Depressie in de komende 10 jaar. Misschien wilden ze het historisch vastleggen...?